Met knikkende knieën reisde ik afgelopen zaterdag af naar manege De Broeksie in Esbeek. Het zou wel eens heel slecht voor me kunnen aflopen, daar. Want wat bijvoorbeeld als ik onder het concert per ongeluk het gouden condoom zou vangen? Je staat daar je bril te poetsen omdat een te enthousiaste Esbeekse schone een half glas bier over je gezicht heeft uitgegoten en opeens zie je in je ooghoek iets goudkleurigs door de lucht vliegen. In een reflex grijp je ernaar en heb je het nog te pakken ook. Je brengt het dichter bij je ogen: een goudkleurig condoom.

Het vervolg zou zijn dat ik het met een van de leden van de vrouwenband zou moeten doen. Hup, mee het podium op en hup, mee naar achter. Ik zou nog hulpeloos naar een van de andere meisjes van de band wijzen. “Niks kiezen. Ben je besodemieterd. Je gaat met míj mee. De anderen hebben wel iets beters te doen. Nee, je broek hoeft niet uit.” Enzovoorts. Wanneer ik dan even later met het bandlid weer op het podium verschijn, schudt mijn prijsdier haar blonde krullen en houdt het condoom op in het barre schijnsel van de lampen: leeg. “Is er misschien een échte vent in de zaal?” schreeuwt ze tot mijn ontzetting in de microfoon. “Of zijn alle Esbekenaren zo?” Vluchtend voor 1500 ogenparen kruip ik achter een van de loeigrote speakers en blijf daar zitten tot de volgende dag het podium wordt afgebroken.

Toch ben ik gegaan. Wat moet gebeuren moet gebeuren. Twee weken lang verheugde ik me op het optreden van de Rockbitches. Weliswaar was de dames van de band verboden in elkaars mond te urineren en ze mochten zich ook niet onder het publiek begeven. Maar er zou meer dan genoeg te genieten overblijven, daar was ik zeker van.

En zo gebeurde het dat ik zaterdagavond om tien uur manege De Broeksie in Esbeek binnenwandelde. Het voorprogramma was net afgewerkt. Nog een kwartier, dan zou het beginnen. Op het podium waren met speakers twee torens van Babel gebouwd. Er werd rook gemaakt, rose en blauwe. De geluidstechnicus ging alle instrumenten af: het werkte.

Daar kwamen ze. Wie? Waren ze het wel? Ik zag alleen frêle schoonheden die naakt over het podium huppelden en de Esbeekse agragrarische jongeren seksuele voorlichting gaven. Het ging hier duidelijk om aanschouwelijk onderwijs waarbij vragen werden beantwoord als: hoe kan een Esbeeks meisje de eenzame avond op het platteland toch nog interessant voor zichzelf maken? Hoe kunnen twee meisjes de verveling verdrijven als er niks op tv is? Waar dient het hulpstuk geplaatst te worden en hoe wordt het bewogen? “Ik doe het nog één keer voor. Goed kijken, hoor.” Wat de Esbekenaren en een verdwaalde Tilburger te zien kregen was een onschuldige, brave, zelfs ietwat onbeholpen show. Schokkend was alleen het begin, toen op een scherm op het podium beelden geprojecteerd werden van Afrikaanse meisjes bij wie de clitoris weggesneden werd, een praktijk die door de vrouwenband werd aangeklaagd. Het publiek was uitermate rustig. Het gedroeg zich alsof het alleen maar gekomen was om te zien of het klopte wat er in de kranten over de Rockbitches geschreven was. Twee meisjes vormden een uitzondering. Ze ontblootten hun bovenlijf, lieten zich door mannen op de schouders hijsen en wiegden mee met de muziek.

Lieve porno in een lucht van varkensmesterijen. Het meest bijzondere van de avond was de combinatie van die twee.